De laatste dans!

Beste Thillianen,
“De laatste dans, die moet je mij nog schenken” galmde in zijn ruimtebokaal toen Neil Armstrong voor het eerst een voet op de maan zette. De prachtige song, geschreven door de verkwikkelijke Anja, is een klassieke evergreen. Armstrong deed enkele schuchtere danspasjes in zijn moonboots, plantte een vlag, die direct weer omviel en keerde terug naar zijn ruimtecapsule. Weer aangekomen in de vliegende kantine riep hij tegen zijn vriend Aldrin : “ Giv mo Buzze, we ‘re going home”. Weinig tijd later barstte het feest los op Cape Canaveral.
Wel Thillianen, Ik heb zo een vermoeden dat er vandaag tijdens de apotheose van ons dubbeltornooi ook zoiets staat te gebeuren. Voorzitster Ulrike, gewapend met micro en vlag, opent de laatste dans. Vermoedelijk zullen er ook nog andere dingen geschonken worden dan de laatste dans. Net als bij Neil en Buzz zijn de voeten doortorten en de spieren wat stram en bespeuren we bij ons opperhoofd enkele kleine walletjes onder de vermoeide ogen.
Niet getreurd echter, alles komt goed. De creativiteit van het Thillebestuur is ongezien. Zo bestelde Yvetje, onze meesterplanner, gisteren een vierkant Ardeens lapje in een rond broodje. Dat we daar niet eerder opgekomen zijn. De steeds gemotiveerde vrijwilligers binden met plezier voor de laatste keer de toogschort aan. Het was een serieuze bergrit met meerdere cols buiten categorie maar de heerlijke sfeer en strakke organisatie van ons tornooi krijgt weerklank in heel wat West-Vlaamse tennisclubs. Thille staat weer op de tornooikaart. Het is alsof we nooit zijn weggeweest. Dat dit deugd doet, is dan ook een understatement.
We zijn geland!

Een dankbare captain